काल

प्रेमाच्या पाकळ्या वेचत वेचत माणूस कुणाचा तरी माग काढत ज्या रस्त्यांवरून चालत असतो , ते रस्ते तसे नागमोडी वळणांचे … ओंजळीत साठवलेल्या पाकळ्या हळू हळू सुकून जाऊ लागतात आणि त्यांच्या

हिशेब ही सुद्धा अजून एक अशीच मजेशीर गोष्ट! कारण हिशेबाचा संबंध गणिताशी येतो.. एका अस्सल भौतिक विश्वाशी येतो. या जगात दोन अधिक दोन चारच होतात, ते जर झाले नाहीत तर हिशेब

माझ्या भावनाच्या काही विचित्र अवस्था आहेत.. आधी प्रश्न, मग त्याचं उत्तरं शोधण्याची धडपड, मग थोडे मी आणि थोडे लोकांनी उभे केलेले अडथळे, त्यावर येणारा राग, फार राग येऊन होणारा निरुपाय, निरुपायाने

हे जरी खरं असलं तरी माझं भावनाकाहूर मन? ते त्याच्या प्रश्नांना उत्तरं मागत असतं. अशा वेळी माणसाला हे जाहीर करावं लागत की तो नास्तिक नाही! एकदा आस्तिक झालं की सगळं

देवाकडे केलेलं मागणं म्हणजे सरकारी साहेबाला केलेला अर्जच! सगळ्यांना वाटतं की त्यांच मागणं महत्वाचं आहे.. स्वार्थाचा चष्मा थोडा वेळ बाजूला केला तर गीतेतला एक दृष्टांत दिसू लागतो, तो म्हणजे प्रत्येक

मी जर जन्म आणि मृत्यू यांच बोलू लागलो तर लोकं म्हणतील गतजन्म आणि पुनर्जन्मावर आमचा विश्वास नाही. हे सगळे माणसाच्या मनाचे खेळ !… पण माणसाचं मन खरच कुणाला उलगडलय का

एकदा एखादी गोष्ट भावली की ती बदलू नये असं वाटण यात मात्र माणसाचा स्वार्थ नसतो … ती एक भीती असते कारण तीच गोष्ट जर निराळच वस्त्र , चेहरा घेऊन आली

देवाच मिळालेलं दान म्हणजे आपल ‘आयुष्य’ ! खर तर एखाद्या कळीला एका लहान मुलीने जपावे तेवढ आपण आपल्या आयुष्याला जपत असतो. या कळीने आपल्याच बरोबर वाढावे फुलावे ही स्वार्थी इच्छा

इन चाँद सितारोंने भी अजीब मज़ाक करना शुरू किया है | हर रोज़ मैं झाँक लेता हूँ आसमाँ को के कभी तो इनायत नसीब हो वे तो निकल पड़ते हैं

ये कैसा मज़ाक है तकदीर का मैं कही मेरा दिल कहीं .. ईन आँखोंसे हुवे है जख्म जो छुपते नही भर जाते भी नही .. न जाने कैसे ये भूल