तूफ़ान है मुक़र्रर, रातभर जलते आँखोंसे फिर भी गुजरा नहीं हूँ मैं .. उजड़ गए हैं आशियाने, ईन शाखोंसे फिर भी उतरा नहीं हूँ मैं .. बह ग़या है पानी, इस शहर के कई पुलोंसे बादलोने बदल दिए, आज सारे नक्श-ए-कोहन फिर भी मुकरा नहीं हूँ मैं
Category: Literature
Poetry, Stories, Essays and More
अल्फ़ाज कभी तो
मुझपे ना हसो कभी तो आया करो दुनियाके इस पार तो समझ जाओगे अल्फ़ाज कभी तो है दुवा कभी आफ़त , एक मर्ज है ! अपनेही हाथोंसे कर देता हूँ टुकडे टुकडे कभी दिलके, कभी यादोंके समझती है इसे पागलपन मेरा दुनियाभी बड़ी ख़ुदगर्ज है ! आते हो कभी तो कहते हो यह महफ़िल है…
कहते हैं मेरे दोस्त
कहते हैं मेरे दोस्त कभी मुहब्बत ना करो .. पत्थरदिल इस दुनियाकी इबादत ना करो .. जीने ना देंगे तुम्हे कहीं और ताने भी देंगे सभी हुए नाकाम गर तो कहेंगे शिकायत ना करो .. कहते हैं मेरे दोस्त कभी मुहब्बत ना करो .. बदलते हैं वे सिमाब जैसे पलमें बिखरता ख्वाब जैसे ले जाएंगी…
इस कदर यूँ
इस कदर यूँ रुठा ना करो के ख़ुदासे भरोसा उठ जाए आँहे ऐसे तुम भरा ना करो के दिलके शहरही लुट जाए इस कदर यूँ .. गुस्से से ऐसे सुर्ख हो गाल और मुड़के चल देना तेरा जुल्फोंको झटका ना करो के चाँदसे चाँदनी टूट जाए इस कदर यूँ .. तेरी मस्त-निगाही से बेमौत मर…
अभी बाकी है
कुछ बता दिया है कुछ सुनाना अभी बाकी है थोड़े मान गए हैं थोड़ा मनाना अभी बाकी है बहुत संभाला है मैंने ईस दिल को तनहाईमे बेवफा वह नहीं पर ये क्या झुल्म हैं वफाईमे जानते ते हैं वह भी यह भी बताना अभी बाकी है उनका हँसना है जैसे चलती हो कटार कोई आज़मालो,…
तपस्वी
नशीब … नशीब ही अशीच एक विनोदी गोष्ट .. ज्या ज्या गोष्टींना आपल्या आयुष्याशी खेळण्याचा अधिकार मिळालेला आहे त्यांच्या पैकी एक ! नशीब कुबेराला एका क्षणात भिकारी, एका भिकाऱ्याला धनी एव्हढंच काय पण एका अनोळखी माणसाला महात्मा बनवू शकतं. लोकांचे समज हा माणसाला काही अंशी उपयोगी पडणारी गोष्ट जरी असली तरी काही जणांना ते पटत…
एका नोकरदाराचे मनोगत ..
एव्हढं महात्म्यांपर्यंत जायची गरज नाहीये… सामान्य नोकरदाराचही आयुष्य नशिबावर काही कमी अवलंबून नसतं. पण नोकरदार माणसाला पळवाट नसते त्याला त्याच्यामधुनच जावं लागतं , त्यातून सुटका नाही. कधी कधी तो बोलू लागला की आश्चर्य वाटतं , फाईल बरबटवणाऱ्या आणि जोडे झिजवणाऱ्या माणसाला काय वाटतं आणि विशेष म्हणजे तो आजूबाजूच्या गोष्टींबद्दल बारीक सारीक निरीक्षणं करून ठेवतो ..…
तो क्या हुवा?
आज हूँ पैरोतले तो क्या हुवा ? आज हैं आँसू जले तो क्या हुवा ? अकेला मैं नहीं मेरी तनहाई मेरे साथ है किसी एक तारे के बस टूटने की बात है आसमाँसे आज हैं फासले तो क्या हुवा ? आज हैं मसले तो क्या हुवा ? थोड़े थोड़े फिसले तो क्या हुवा ? रास्तोंके…
दिशा
रात्रीने चालवलेल्या या खेळामुळे मात्र आता संध्याकाळ होऊ लागली की मला थोडं दडपण येतं. संध्याकाळी वाटतं की सगळ्यापासून लांब लांब जावं, सगळे संपर्क तोडावेत काही बोलू नये फक्त चालत राहावं. वाट मिळेल तिथे जावं पण अशा वेळीही जायचं कुठे ? .. ही वाट जाणार कुठे ? असे प्रश्न पडतातच. रोजची माझी ही वाटहीन मुशाफिरी बघितली…
मी आणि कोपऱ्यातला कंदील …
कोणाला काही मागून कधी मिळतं थोडंच ! तिच्याच्याने हे देखील होत नाही. मग काय करणार … रात्रीचे जागे रहाण्याचे सत्र सुरु होते आणि मग नाना तऱ्हेचे विचार मनामध्ये येऊ लागतात. मन खूप वेगवेगळ्या वाटांवरून चालून बघते, थोडं डोकावून बघते पण कोणीच दिसत नाही. तेव्हा मात्र भरपूर लोकांनी वेढलेले असूनही एकाकी असणं म्हणजे काय ? याची…